بابک درویش پور
استاد "بابک درویشپور" شاعر کرمانشاهی، زادهی فروردین ماه ۱۳۵۰ خورشیدی در محلهی سراب هرسین است.
(۲)
چه چم چکیاسه دهر مالهت، چه سهر نریاسه دیوارهت
چه دل چو زیم ئه ژیر واران شهس شان داسه پاسارهت
چه بی دهنگ ئیل ئیل ئه ئارزوو گوم بینه سا گیست
چه گیان چوقیاسه شیرینی ئه سه لکوو شیوه نازارهت
چه ئاسارهل جورینه خاک تا سهر بننه وهر پاتا
نه شار ئه شیوه شیرینه، چهنی دلگیره ئیوارهت
وه ههر لارا کی وا مه ونی بکه شهن حهق دری خاسی
گلهی کی کردمه ههرگز مهزانم گهرمه بازارهت
دلم دلخوهش بیه قاپی شر و تالی وه تیتکتا
نهزانستم کی ئهوشه ماوه بویل ئه ژیری لاوارهت
وتم ویره مهنیشی تا وههاریتر، وههاریتر
وههاریتر می هامه خاک و گیانم توینی ئاوارهت
تو چیت و کوچه چوولیک و خراوی مهن وه میراتم
مهگهر بوو بنمه قی بوو تور ههناسهل پار و پیرارهت.
◇ برگردان فارسی:
چقدر چشم بر در خانهات چکیده و چه سرها که بر دیوارت نهاده است! / چقدر دل مانند زنبورهایی از شدت بارش باران به سایهی بامت پناه آوردهاند و لانه بستهاند
چه ایلهایی از آرزو بیصدا در سایهی گیسوانت گم شدند / چه جانها در شیرینی عسلزار چهرهی زیبایت فرو رفتهاند.
چه بسیار ستارهها که بر خاک افتادند تا سر بر پاهایت بگذارند! / آن چهرهی دلربایت را پنهان نکن زیرا که غروبت بسیار غم انگیز است.
از هر طرف که باد میآید خرمان خود را بیفشان که زیبایی! / هرگز گلایهای از من نخواهی شنید زیرا که میدانم بازارت گرم است.
دلم به قابی کهنه و تاری از گیسوانت دلخوش بود / اما ندانست که آن نیز در زیر آوار تو به خاکستر مبدل خواهد شد.
با خود گفتم که تا بهاری دیگر بهاری دیگر اینجا خواهی ماند / اما اینگونه که معلوم است بهاری دیگر من در زیر خاکم و جانم آوارهی تست.
تو رفتی و کوچهای متروکه و ویرانی برایم به ارث ماند / باید بوی ترا از رد نفسهای پار و پیرار سالت بگیرم.
(۳)
غم دوره داسه دل، دل ئه جا سر نماری ئور
ئاگر پژاره رحم ئه حوشگ و تر نماری ئور
خون دلم گله گله ماسی ئه وهر چمم
چم ئی کراس کت کته ئه وهر نماری ئور
نزگ ئه هناسه سرد ههسارل یخی نمن
ئی شو شوار ئه سر پلیا خور نماری ئور
لافاو زوخ ئه سر چی و کس د ایمان نیه
هاوار دار برزیکه که بر نماری ئور
زق ئاو ئه کینی چمل واقمان نمن
دسمال ئهرا گریوه یه نفر نماری ئور
پیسیم ریشه داسه گلوما، هنامه مای؟
ئزرایلیژ ئهرا مه دی تهوهر نماری ئور
ولله ژاوه ژاو دلم تل سرم بری
ویره کسی وه درد دلم سر نماری ئور.
(۴)
دردم و درد دلم نوتم و هر کو کردم
گلی ئه نام دمم ماسی و پاکو کردم
وه سنگینی شول کور کلاوه سینهم
شکتم ایقره تنیای وژم قو کردم
هاتمه آس وه ای روژل یی چو زخمه
وی گناوه گه زنی نامسی و بو کردم
شکتم وی کله روژ و شوئه دم یک داین و
باخ بیهوده بر عمره گه شارو کردم
یسه هر پایز، کتیکه مه مدریه تالان
شکتم وی کله نوروژه گه مه نو کردم
وه دسل کویچله خوین ولگل پایزه مچکی
مه تونه سویک نگا پنجره جارو کردم
تو ارا زخمل مه تول و گوپه مکْلاشی
مه ارا بی کسیهل تو، فره رورو کردم
من و تو هردکی ئه یی تلرا هایمنه دار
دیته چوی وه خفت و در وه دری خو کردم؟
(۵)
کرمیت بژن هاتمه تا گُر بگرم
وی سردی آسمانته جُر بگرم
هی جور! بواره سرم و خیسم که
ناخوام و تام آرزو یه مه شُرشُر بگرم.
(۶)
یه پنجره دنگ گروه دوامان نشنفت
سر بانلمان خدا خدامان نشنفت
آخر شری و پیسی ا پیری کس نای
گم بیمن و کس هنا هنامان نشنفت.
گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)
(۲)
چه چم چکیاسه دهر مالهت، چه سهر نریاسه دیوارهت
چه دل چو زیم ئه ژیر واران شهس شان داسه پاسارهت
چه بی دهنگ ئیل ئیل ئه ئارزوو گوم بینه سا گیست
چه گیان چوقیاسه شیرینی ئه سه لکوو شیوه نازارهت
چه ئاسارهل جورینه خاک تا سهر بننه وهر پاتا
نه شار ئه شیوه شیرینه، چهنی دلگیره ئیوارهت
وه ههر لارا کی وا مه ونی بکه شهن حهق دری خاسی
گلهی کی کردمه ههرگز مهزانم گهرمه بازارهت
دلم دلخوهش بیه قاپی شر و تالی وه تیتکتا
نهزانستم کی ئهوشه ماوه بویل ئه ژیری لاوارهت
وتم ویره مهنیشی تا وههاریتر، وههاریتر
وههاریتر می هامه خاک و گیانم توینی ئاوارهت
تو چیت و کوچه چوولیک و خراوی مهن وه میراتم
مهگهر بوو بنمه قی بوو تور ههناسهل پار و پیرارهت.
◇ برگردان فارسی:
چقدر چشم بر در خانهات چکیده و چه سرها که بر دیوارت نهاده است! / چقدر دل مانند زنبورهایی از شدت بارش باران به سایهی بامت پناه آوردهاند و لانه بستهاند
چه ایلهایی از آرزو بیصدا در سایهی گیسوانت گم شدند / چه جانها در شیرینی عسلزار چهرهی زیبایت فرو رفتهاند.
چه بسیار ستارهها که بر خاک افتادند تا سر بر پاهایت بگذارند! / آن چهرهی دلربایت را پنهان نکن زیرا که غروبت بسیار غم انگیز است.
از هر طرف که باد میآید خرمان خود را بیفشان که زیبایی! / هرگز گلایهای از من نخواهی شنید زیرا که میدانم بازارت گرم است.
دلم به قابی کهنه و تاری از گیسوانت دلخوش بود / اما ندانست که آن نیز در زیر آوار تو به خاکستر مبدل خواهد شد.
با خود گفتم که تا بهاری دیگر بهاری دیگر اینجا خواهی ماند / اما اینگونه که معلوم است بهاری دیگر من در زیر خاکم و جانم آوارهی تست.
تو رفتی و کوچهای متروکه و ویرانی برایم به ارث ماند / باید بوی ترا از رد نفسهای پار و پیرار سالت بگیرم.
(۳)
غم دوره داسه دل، دل ئه جا سر نماری ئور
ئاگر پژاره رحم ئه حوشگ و تر نماری ئور
خون دلم گله گله ماسی ئه وهر چمم
چم ئی کراس کت کته ئه وهر نماری ئور
نزگ ئه هناسه سرد ههسارل یخی نمن
ئی شو شوار ئه سر پلیا خور نماری ئور
لافاو زوخ ئه سر چی و کس د ایمان نیه
هاوار دار برزیکه که بر نماری ئور
زق ئاو ئه کینی چمل واقمان نمن
دسمال ئهرا گریوه یه نفر نماری ئور
پیسیم ریشه داسه گلوما، هنامه مای؟
ئزرایلیژ ئهرا مه دی تهوهر نماری ئور
ولله ژاوه ژاو دلم تل سرم بری
ویره کسی وه درد دلم سر نماری ئور.
(۴)
دردم و درد دلم نوتم و هر کو کردم
گلی ئه نام دمم ماسی و پاکو کردم
وه سنگینی شول کور کلاوه سینهم
شکتم ایقره تنیای وژم قو کردم
هاتمه آس وه ای روژل یی چو زخمه
وی گناوه گه زنی نامسی و بو کردم
شکتم وی کله روژ و شوئه دم یک داین و
باخ بیهوده بر عمره گه شارو کردم
یسه هر پایز، کتیکه مه مدریه تالان
شکتم وی کله نوروژه گه مه نو کردم
وه دسل کویچله خوین ولگل پایزه مچکی
مه تونه سویک نگا پنجره جارو کردم
تو ارا زخمل مه تول و گوپه مکْلاشی
مه ارا بی کسیهل تو، فره رورو کردم
من و تو هردکی ئه یی تلرا هایمنه دار
دیته چوی وه خفت و در وه دری خو کردم؟
(۵)
کرمیت بژن هاتمه تا گُر بگرم
وی سردی آسمانته جُر بگرم
هی جور! بواره سرم و خیسم که
ناخوام و تام آرزو یه مه شُرشُر بگرم.
(۶)
یه پنجره دنگ گروه دوامان نشنفت
سر بانلمان خدا خدامان نشنفت
آخر شری و پیسی ا پیری کس نای
گم بیمن و کس هنا هنامان نشنفت.
گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)
- ۳.۶k
- ۱۲ اسفند ۱۴۰۱
دیدگاه ها (۰)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط